Do połowy XVII wieku nazwą Ochojec oznaczano obszar leśny leżący na północ od Piotrowic. Był to teren niezamieszkały, a sołtys piotrowicki posiadał tu swoje pola. Około 1650 właściciel Pszczyny zakłada tu folwark. Ten właśnie folwark Promniców powstały z ziem sołtysa piotrowickiego otrzymuje nazwę Ochojec. W roku 1770 folwark zostaje zlikwidowany, a na jego terenach osiedla się trzech gospodarzy. W roku 1800 mieszka na terenie dzisiejszego Ochojca około 100 osób, zaś na początku XX wieku liczba ta podwaja się. Dopiero po pierwszej wojnie światowej rozpoczyna się intensywny rozwój Ochojca: w 1914 roku populacja miejscowa liczy około 500 mieszkańców, po roku 1924 jej liczebność przekracza już 1400. Dane pochodzące z 1938 roku mówią o 5102 osobach zamieszkałych na tym terenie.
Jeszcze u początków XX wieku Ochojec należy, administracyjnie i pastoralnie rzecz biorąc, do parafii św. Wojciecha w Mikołowie. Ten utrwalony przez wieki zwyczaj kończy się, gdy w 1902 roku do Panewnik przybywają oo. Franciszkanie, którzy przejmują duszpasterstwo całej okolicy. 1 stycznia 1914 roku tworzy się nowa, samodzielna placówka duszpasterska, która została przekształcona w parafię pod wezwaniem św. Ludwika Króla i Wniebowzięcia NMP 12 lutego 1934 roku. I tak ochojczanie należą od 1914 do 1931 roku do tejże placówki duszpasterskiej utworzonej przy kościele oo. Franciszkanów. W tym też czasie rodzi się wśród mieszkańców okolic Piotrowic i Ochojca pomysł wybudowania własnej świątyni. W 1930 roku powstaje tymczasowy kościół, w kształcie baraku, pod wezwaniem Najśw. Serca Pana Jezusa w Piotrowicach. Jego poświęcenie nastąpiło w uroczystość Chrystusa Króla 26 października 1930 roku. W tym samym czasie Piotrowice i Ochojec zostają wydzielone z parafii panewnickiej, tworząc niezależną jednostkę duszpasterską. W ten sposób do roku 1936 Ochojec należy do parafii piotrowickiej.
Zagęszczenie ludności Ochojca stawało się tak wielkie, że ciągle wzrastała liczba głosów domagających się nowego, odrębnego kościoła na tym terenie. Rychło zawiązuje się komitet budowy kościoła, na którego czele staje emerytowany prokurator Emmanuel Sojka. Statut komitetu zostaje zatwierdzony przez biskupa Stanisława Adamskiego dnia 15 kwietnia 1936 roku. Biskup katowicki, wyrażając zgodę na budowę nowego kościoła, ustanowił również niezależną placówkę duszpasterską, której pierwszym kuratusem mianował ks. Jana Mateję. Od tegoż roku są prowadzone parafialne księgi: chrztów, ślubów i zgonów.
Po stworzeniu pierwszego prowizorycznego kościółka przy ul. Brynowskiej 12 cała parafia pragnęła zabrać się do budowy nowej świątyni. W 1937 roku zakupiony zostaje grunt pod kompleks sakralny i plebanię. Zaraz potem wykonane zostają pierwsze wykopy pod fundamenty kościoła zaprojektowanego przez Henryka Cambioka i Emmanuela Witta. 7 maja 1939 roku ks. kanonik Stefan Szwajnoch dokonuje poświęcenia kamienia węgielnego pod budowę. Spieszono się bardzo z budową kościoła, którego oddanie - w stanie surowym - planowano już na odpust św. Jacka tego roku. Faktycznie, 20 sierpnia zostaje odprawione - w niewykończonym jeszcze kościele - pierwsze nabożeństwo.
Poświęcenie ochojeckiej świątyni przypadło na okres II wojny światowej. Ordynariusz diecezji katowickiej był wówczas wygnany przez władze okupacyjne, co spowodowało, że poświęcenia dokonał 23 czerwca 1940 roku ks. kanonik dr Karol Wilk, proboszcz z Mikołowa. Dzień wcześniej cała parafia została uroczyście poświęcona Niepokalanemu Sercu Maryi.
Dopiero po wojnie są możliwe dalsze prace związane z wykończeniem wnętrza kościoła (posadzka, ławki, witraże). Warto też wspomnieć, że pierwsze misje parafialne odbywają się w 1948 roku; są one prowadzone przez ojców Oblatów z Koszutki. Kolejne misje miały miejsce w latach 1956, 1968, 1977 oraz 1986. Tymczasem w listopadzie 1953 zostają uroczyście poświęcone nowe organy. 15 marca 1958 roku kuracja pod wezwaniem św. Jacka w Ochojcu zostaje podniesiona do godności parafii.
Dopiero po z górą 30 latach od momentu rozpoczęcia prac parafia otrzymuje zezwolenie władz państwowych na dokończenie budowy kościoła, wydane 7 grudnia 1970 roku przez płk. Jerzego Ziętka, po długich staraniach ks. biskupa Herberta Bednorza. Głównym projektantem rozbudowy jest prof. dr inż. arch. Mieczysław Król, a odpowiedzialnym za budowę zostaje mgr. inż. Franciszek Klimek. I tak dnia 26 czerwca 1972 roku rozpoczęte zostają właściwe roboty przy rozbudowie kościoła. Brygady pracujące pod przewodnictwem W. Marszałka, B. Mraczka, S. Ławniczka, A. Puśledzkiego sprawnie i szybko wykonują zaplanowane prace. Przy budowie ofiarnie udzielają się kapłani: ks. W. Szendzielorz i ks. E. Janota. Po wykonaniu wież został przygotowany krzyż, którego poświęcenie odbyło się w święto Podwyższenia Krzyża, 14 września 1973 roku. 23 listopada 1973 roku krzyż ten został umieszczony pomiędzy wieżami kościoła. 15 czerwca 1975 roku miało miejsce poświęcenie kaplicy bł. Maksymiliana Marii Kolbego na które przybył m.in. pan Franciszek Gajowniczek, uratowany przez o. Kolbego współwięzień obozowy. Wydarzenie to można by wskazać jako zakończenie procesu rozbudowy.
W sierpniu 1976 roku z okazji czterdziestolecia parafii odbyła się pielgrzymka dziękczynno-błagalna do grobu św. Jacka w Krakowie. Centralnym zaś wydarzeniem roku 1978 było ufundowanie nowego ołtarza, przy którym pierwszy raz odprawiono Mszę świętą 13 sierpnia. Rok 1979 zapisał się w kronikach jako czas poświęcenia i rozpoczęcia perygrynacji kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Perygrynacja ta zakończyła się w roku 1983. Wspomnieć warto także, że 24 grudnia 1979 roku poświęcone zostało nowo ufundowane tabernakulum oraz dwie ambony.
26 października 1980 roku odbyła się pierwsza Msza święta w kaplicy Centralnego Szpitala Górniczego. Ważnym dla całej wspólnoty wydarzeniem było także poświęcenie czterech dzwonów przeznaczonych do kościoła parafialnego, co nastąpiło 27 października 1984. Nazwano je: Jacek, Jan Paweł II, Maksymilian Maria i Barbara. Rok 1986 był rokiem jubileuszu 50-lecia parafii. Centralnej uroczystości jubileuszowej przewodniczył ks. biskup Damian Zimoń. W roku 1988 została zaś przez niego poświęcona kaplica w Śląskim Centrum Kardiologii znajdującym się na terenie tutejszej parafii. Niezwykle podniosły przebieg miały - w roku 1996 - uroczystości związanie z obchodami 60-lecia parafii. Duchowy pokarm stanowiły dla wiernych misje święte zakończone Mszą świętą, której przewodniczył ks. biskup Gerard Bernacki.
Aktualnie na terenie parafii mieszka ok. 5200 osób, z tego katolików jest ok. 5000. Do parafii należą następujące ulice:
Borowa, Braci Wiechułów, Fabryczna, Glebowa, Grzybowa, Helska, Jagodowa, gen. Jankego(część), Jarzębinowa, Jastrzębia, Jaśminowa, Jaworowa (część), Jaworowa Tylna, Kątowa, Kolejowa, Kołłątaja, Konarskiego, Koników Polnych, Kossaka, Krótka, Kryniczna, Lawendowa, Lechicka, Legnicka, Leśna, Liliowa, Łowiecka, Łubinowa, Macierzanki, Marmurowa, Motyli, Nad Jarem, Odrodzenia, Olszynowa, Podlaska, Poprzeczna, Prusa, Pszenna, Pusta, Radockiego (część), Rumiankowa, Sadowa, Sarmacka, Spokojna, Spółdzielczości, Stalowa, Tyska (część), Wapienna, Wesoła, Wilcza, Worcela, Zadole (część), Zakątek, Zaułek, Zbożowa (część), Zdrojowa, Ziołowa, Żużlowa.
